این واقعیت که خدای قرآن در مقایسه با خدای کتاب‌مقدس رفتار کاملاً متفاوتی دارد، بارها و بارها هنگام خواندن قرآن فرد را شگفت‌زده می‌کند. البته، «الله» در واقع ترجمه عربی کلمه «خدا» است، همانند واژه معادل عبری در عهد عتیق، یعنی الوهیم، که به عنوان یک اصطلاح عمومی برای خدا استفاده می‌شد و یهودیان هم برای خدای یگانه و هم برای خدایان دروغین همسایگان بت‌پرست (مثلاً پیدایش ۳۵ :۲؛ تثنیه ۲۹ :۱۸؛ دانیال ۳ :۲۵) این واژه را به کار می‌گرفتند. بنابراین اصطلاح “خدا” در هر زبانی (انگلیسی، عربی یا عبری) یک اصطلاح عمومی برای اشاره به خداست. مسلمانان ادعا می‌کنند که خدایی که می‌پرستند همان خدایی است که ابراهیم و یهودیان می‌پرستیدند. با این وجود، ممکن است فردی به پیروی از خدای کتاب‌مقدس لبیک بگوید، اما جوری او را تحریف می‌کنند که دیگر همان وجودی نباشد که در صفحات کتاب‌مقدس درباره‌اش می‌خواند. معنا و هویتی که هر فرهنگ یا دینی به این کلمه می‌دهد ممکن است کاملاً متفاوت باشد.
بسیاری از نویسندگان مسیحی کنونی وقتی ادعا می‌کنند درباره عیسای عهد جدید می‌نویسند، دقیقاً همین کار را انجام می‌دهند. آنها عیسی را به شکل نادرستی معرفی می‌کنند، و عیسای کتاب مقدس را به وجودی متفاوت از آنچه صفحات عهد جدید به ما می‌شناساند، تغییر داده او را شخصی معرفی می‌کنند که هیچ اطاعت و تعهدی را مطالبه نمی‌کند و فیض او تقریباً همه را بدون قید و شرط می‌بخشد (مثلاً لوکادو، ۱۹۹۶). ). اما این عیسای عهد جدید نیست. آنها با معرفی نادرست از شخص، ذات و رفتار عیسی در تمامی حوزه‌های عملکردی، در نوشته‌هایشان عیسایی متفاوت را به تصویر می‌کشند.
به همین شکل، قرآن الله ای را معرفی می‌کند که به عنوان خدا چیزهایی می‌گوید و کارهایی انجام می‌دهد به هیچ وجه شبیه گفته‌ها و کرده‌های خدای کتاب‌مقدس نیست. در قرآن اعمال و نگرش‌هایی به خداوند نسبت داده می‌شود که در تضاد آشکار با شخصیت خدای کتاب‌مقدس است. اگرچه مسلمانان ادعا می‌کنند که الله همان خدای عهد عتیق است، اما تصویر قرآن از خدا به قدری تحریف شده است که الله را کاملا از خدای کتاب مقدس متمایز می‌کند. این تضاد فاحش به ویژه در آموزه تثلیث مشهود است.
کتاب‌مقدس خدا را به صورت واحد به تصویر می‌کشد، یعنی یک و تنها یک جوهر یا ذات الهی وجود دارد (تثنیه ۶ :۴؛ اشعیا ۴۵ :۵؛ اول قرنتیان ۸ :۶؛ اول تیموتائوس ۲ :۵؛ یعقوب ۲ :۱۹) اما در عین حال به وضوح خدا را به عنوان یک وجود تثلیثی، سه شخص متمایز در یک ذات، با طبیعت سه‌گانه ترسیم می‌کند. به عنوان مثال، در طی هفته آفرینش، خداوند می‌گوید: “بیایید… شبیه خودمان بسازیم ” (پیدایش ۱ :۲۶). هم روح‌القدس (پیدایش ۱: ۲) و هم مسیح (یوحنا ۱: ۱-۳) در آفرینش با خدای پدر حضور داشته و عمل کرده‌اند. عهد جدید به « ذات الهی» اشاره می‌کند (اعمال رسولان ۱۷ :۲۹؛ رومیان ۱ :۲۰؛ کولسیان ۲ :۹). در غسل تعمید عیسی در حالی که او در جسم انسانی بود، پدر با آوایی قابل شنیدن از آسمان صحبت کرد و روح‌القدس بر عیسی نازل شد (متی ۳: ۱۶-۱۷). گاهی اوقات به هر سه شخص تثلیث با هم اشاره می‌شود (متی ۲۸ :۱۹؛ دوم قرنتیان ۱۳ :۱۴). هر شخص از تثلیث، دارای ذات الهی و کاملاً خدا و خداوند و کاملاً الهی است. در عهد جدید مکرراً از عیسی به عنوان خدا یاد شده است(متی ۱ :۲۲-۲۳؛ یوحنا ۱ :۱-۱۴،۳؛ ۸ :۵۸؛ ۲۰ :۲۸؛ میکاه ۵ :۲). طبق آموزه‌های کتاب‌مقدس روح‌القدس نیز خدا است (یوحنا ۱۴ :۲۶؛ ۱۵ :۲۶؛ رومیان ۱۵ :۱۹؛ اول قرنتیان ۲ :۱۰-۱۱؛ افسسیان ۴ :۴؛ عبرانیان ۹ :۱۴).
بر خلاف تصویر کتاب‌مقدس، قرآن در تقبیح مفهوم تثلیث می‌کوشد:
اى اهل کتاب در دین خود غلو مکنید و در باره خدا جز [سخن] درست مگویید مسیح عیسى ابن مریم فقط پیامبر خدا و کلمه اوست که آن را به سوى مریم افکنده و روحى از جانب اوست پس به خدا و پیامبرانش ایمان بیاورید و نگویید [خدا] سه‌گانه است بازایستید که براى شما بهتر است خدا فقط معبودى یگانه است منزه از آن است که براى او فرزندى باشد آنچه در آسمان‌ها و آنچه در زمین است از آن اوست و خداوند بس کارساز است. مسیح از اینکه بنده خدا باشد هرگز ابا نمىورزد و فرشتگان مقرب [نیز ابا ندارند] و هر کس از پرستش او امتناع ورزد و بزرگى فروشد به زودى همه آنان را به سوى خود گرد مىآورد.
سوره النساء آیات ۱۷۱ و ۱۷۲
آنان که گفتند: خدا همان مسیح، فرزند مریم است، بی تردید کافر شدند؛ و حال آنکه مسیح گفت: ای بنی اسرائیل! خدای یکتا را که پروردگار من و پروردگار شماست بپرستید، مسلماً هر کس به خدا شرک ورزد، بی تردید خدا بهشت را بر او حرام کند، و جایگاهش آتش است، و برای ستمکاران هیچ یاوری نیست. آنان که گفتند: خدا یکی از [این] سه تاست [پدر، پسر، روح] یقیناً کافر شدند، و حال آنکه هیچ معبودی جز خدای یکتا نیست. و اگر از آنچه می‌گویند بازنایستند، قطعاً به کسانی از آنان که [به سبب چنین اعتقادی] کافر شدند، عذابی دردناک خواهد رسید. آیا به سوی خدا بازنمی‌گردند، و از او درخواست آمرزش نمی‌کنند؟ و حال آنکه خدا بسیار آمرزنده ومهربان است.
سوره المائده آیات ۷۲ تا ۷۴
فرد مسیحی مطمئناً از خواندن چنین نکوهش‌های صریح در مورد کسانی که به ذات الهی، چنان که در کتاب‌مقدس گفته شده است اعتقاد دارند، شگفت‌زده می‌شود. قرآن با عبارات انکارناپذیری اعلام می‌کند کسانی که به تثلیث ایمان دارند از بهشت رانده می‌شوند و با سوختن در آتش جهنم عذاب دردناکی را تجربه خواهند کرد.
در مورد شخص سوم تثلیث، مسلمانان اصرار دارند که قرآن چیزی درباره روح‌القدس نمی‌داند (به گفته محمد پیکتال محقق مسلمان همه اشارات ظاهری صرفاً «اصطلاحی برای فرشته وحی، جبرئیل (علیه السلام) است. )» (پیکتال، صفحه ۴۰). )بنابراین قرآن شخص روح‌القدس را منکر می‌شود، وجود عیسی را تصدیق کرده اما الوهیت او را انکار می‌کند و اصرار دارد که شخص خدا ذاتاً واحد است. قرآن و انجیل در آموزه تثلیث شدیداً با یکدیگر در تضاد هستند.
DAVE MILLER
منابع:
Lucado, Max (1996), In the Grip of Grace (Dallas, TX: Word).
Pickthall, Mohammed M. (n.d.), The Meaning of the Glorious Koran (New York: Mentor).
